Οι κραυγές των πολιτικών κατά της τρόϊκας δεν πείθουν

Του Δ. Γ. ΠΑΠΑΔΟΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Για μια ακόμη φορά οι αντιπαραθέσεις γύρω από τα 50 δισ. ευρώ, έδειξαν ότι στην Ελλάδα οι συζητήσεις και για σοβαρά θέματα χαρακτηρίζονται από μεγάλη ελαφρότητα. Μια χώρα καταχρεωμένη, της οποίας ο πληθυσμός φτωχαίνει διαρκώς, αποτελεί σχήμα οξύμωρο να αναρωτιέται αν πρέπει να πουλήσει, να εκποιήσει ή να ενοικιάσει για 50 ή 100 χρόνια κρατικές εκτάσεις. Πρόσφατα η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, ανακοίνωσε ότι η ύφεση κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2010
άγγιξε το 6,6%. Οι επενδύσεις έκαναν βουτιά 18%, ενώ η ανεργία στο τέλος του 2010 εκτιμάται ότι θα αποτελεί εφιάλτη για περισσότερα από 700.000 άτομα.

Τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία συνιστούν συμπτώματα μιας σοβαρότατα ασθενούς οικονομίας, η οποία μέχρι πρόσφατα με παραποιημένα δημοσιονομικά στοιχεία παρουσιαζόταν ισχυρή. Με αυτά τα δεδομένα, ερχόμενοι στο σήμερα, πρέπει να κατανοήσουμε ότι, για να σωθεί η χώρα, πρέπει να αναληφθεί δράση με γνώμονα τις έκτακτες συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζει.

Η τρόικα, κάνοντας λόγο για 50 δισ. που θα προέλθουν από αποκρατικοποιήσεις, εκτός από τις παρωχημένες «εθνικοφρονίστικες» αντιδράσεις πολλών στην Ελλάδα τις οποίες προκάλεσε, ανέδειξε και τη μέγιστη κρισιμότητα των περιστάσεων που αντιμετωπίζουμε.

Ενδεχομένως οι ξένοι θα μπορούσαν να εισηγηθούν μείωση στο ήμισυ του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, που είναι σχεδόν 800.000, ή το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων κ.ά. Κάτι που είχε προταθεί στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ‘30. Οι έντονες αντιδράσεις που εγέρθηκαν κατά των ξένων εκπροσώπων, θα ήταν ίσως κατανοητές, αν αυτοί που εμφανίστηκαν να κραδαίνουν σπαθιά, είχαν φροντίσει τα προηγούμενα χρόνια να σταθεί η χώρα στα πόδια της με αξιοπρέπεια.

Είναι ακατανόητο πολιτικά κόμματα, πολιτικοί και άλλοι να διαμαρτύρονται για τις εισηγήσεις της τρόικας.

Η διαμαρτυρία τους θα είχε αξία αν αυτοί δεν ήταν οι πρωτεργάτες της υπερχρέωσης, που έλαβε χώρα τα προηγούμενα χρόνια.

Αποτελεί, για παράδειγμα, σχήμα οξύμωρο να διαμαρτύρονται κάποιοι πολιτικοί για τη μείωση σήμερα του μεταφορικού έργου του ΟΣΕ, όταν ποτέ κατά το παρελθόν δεν όρθωσαν το ανάστημά τους ούτε διαμαρτυρήθηκαν για όσα συνέβαιναν στον Οργανισμό.

Είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτές οι διαμαρτυρίες κατά των κακόβουλων ξένων, όταν εκείνοι εισηγούνται διαρθρωτικές αλλαγές που οι δικοί μας ταγοί θα έπρεπε να είχαν δρομολογήσει εδώ και δεκαετίες.

Με τις κραυγές δεν μπορεί να σωθεί η χώρα και βέβαια όσοι κραυγάζουν, δεν πείθουν για την ειλικρίνειά τους. Έρχονται κατόπιν εορτής και βέβαια ελάχιστους μπορούν να παρασύρουν και να τους κάνουν να ξεχάσουν τη δεινή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει.