έριχναν το δηλητήριο ήταν πολλοί, πάρα πολλοί και διατυπώθηκαν διαχρονικά από τότε που στην ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης κυριάρχησαν οι Παπανδρέου. Οι οποίοι κατόρθωσαν να την ενοποιήσουν και με την εξαίρεση της αποστασίας Μητσοτάκη κλπ. η παράταξη αυτή, κυρίως μετά τη μεταπολίτευση παρουσιάζεται ενιαία, με ελάχιστες απώλειες, ενώ η αντίπαλη παράταξη μετρά πολύ περισσότερες απώλειες και ήδη σήμερα είναι τρία κόμματα.
Οι κατηγορίες αυτές ή οι υπαινιγμοί κατά των Παπανδρέου, διατυπώθηκαν από μια παράταξη η οποία δεν έχει προσφέρει και πολλά στην πατρίδα, αντίθετα "έχει πολλά στην καμπούρα της", ώστε να μη δικαιούται να κατηγορεί άλλους, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω μόνο προσέφεραν στη χώρα.
Σκοπός αυτού του σημειώματος δεν είναι να αναδείξει την αρνητική συνεισφορά της δεξιάς στα εθνικά θέματα, αλλά να αναδείξει πόσο άδικη και μεροληπτική ήταν η τακτική της απέναντι σε ανθρώπους που πρόσθεσαν στην Ελλάδα και δεν αφαίρεσαν απολύτως τίποτα, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι. Αλλά για να μην είμαστε εντελώς ασαφείς, θα πούμε ένα μόνο.
Το 1974, ο αποκαλούμενος και "εθνάρχης", "πατριάρχης" της σύγχρονης δεξιάς Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Προφανώς ικανοποίησε, τότε, το "πατριωτικό φρόνημα" των Ελλήνων. Αλλά μια σοβαρή πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να σκέπτεται μόνον έτσι, να κάνει κάποια κίνηση, να εντυπωσιάσει και να μην έχει δει την επόμενη κίνηση. Στο σκάκι, κάθε παίκτης, για να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς, πρέπει να προβλέπει τουλάχιστον τις επόμενες επτά κινήσεις. Και η διεθνής διπλωματία είναι μια διαρκής παρτίδα σκάκι. Δυστυχώς, για την Ελλάδα, οι συντηρητικές ηγεσίες ποτέ δεν είχαν την επόμενη κίνηση.
Αυτό συνέβη και το 1974 όταν ο "εθνάρχης" αποφάσισε να βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ, για να εκτονώσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας για την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας και της κυπριακής τραγωδίας, έχοντας κατά νου κάποια στιγμή να την επαναφέρει στην Ατλαντική Συμμαχία, στη βάση του δικού του δόγματος "ανήκομεν εις την Δύσιν".
Έτσι και έγινε. Αλλά με σημαντικό κόστος, το οποίο μας ακολουθεί μέχρι σήμερα. Όλες οι τουρκικές αμφισβητήσεις στο Αιγαίο έχουν τη βάση τους σε εκείνη την κίνηση του "εθνάρχη". Ο οποίος δεν μπόρεσε να δει (ή το είδε και το αγνόησε;) τι θα σήμαινε η επιστροφή της χώρας στο ΝΑΤΟ. Η επιστροφή έγινε, αλλά το καθεστώς της συμμετοχής μας ουδέποτε αποκαταστάθηκε πλήρως. Η Τουρκία δέχθηκε την επάνοδό μας, αλλά έβαλε βέτο σε μια σειρά από ζητήματα τα οποία αποδέχθηκε η Συμμαχία. Όπως να θεωρούνται κάποια νησιά μας, όπως η Λήμνος, αποστρατιωτικοποιημένα και στις νατοϊκές ασκήσεις να μη μπορούν να πάρουν μέρος δυνάμεις που εδρεύουν σε αυτά τα νησιά.
Αυτά επί του παρόντος για τους κατηγόρους και αν χρειαστεί θα επανέλθουμε.
Από την άλλη πλευρά.
Το 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας, επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες, συνοδευόμενος από τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπου συνάντησε τον Αμερικανό Πρόεδρο Λύντον Τζόνσον. Τότε βρισκόταν σε συζήτηση το "σχέδιο Άτσεσον" για το Κυπριακό, το οποίο, ουσιαστικά διχοτομούσε το νησί. Το σχέδιο αυτό είχε γίνει σιωπηρώς αποδεκτό από την ελληνική δεξιά. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αρνήθηκε, ενώπιον του Τζόνσον, να το δεχτεί. Η ελληνική δεξιά τον κατηγόρησε ότι "παρασύρθηκε από τον Ανδρέα" και αμέσως άρχισε η επιχείρηση ανατροπής του Πρωθυπουργού του 53%. Επιχείρηση η οποία οδήγησε στην επιβολή της, προερχόμενης από τα σπλάχνα της δεξιάς, χούντας των συνταγματαρχών, η οποία επιχείρησε το 1974 να επιβάλει την εφαρμογή του "σχεδίου Άτσεσον", αν είχε κατορθώσει να δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Στη δεξιά παράταξη, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου κράτησε περήφανη ελληνική στάση, όλοι εμφανίσθηκαν "κιοτήδες", χωρίς καμία προθυμία να αγωνιστούν για την πατρίδα, για την οποία, κατά τα άλλα, κόπτονταν.
Ανάλογη ήταν η στάση τους το 1987, όταν ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, απείλησε την Τουρκία με πόλεμο, σε περίπτωση που η Τουρκία θα άρχιζε έρευνες στο Αιγαίο για πετρέλαια. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που, τότε, έγραψε μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, κατηγορήθηκε για τυχοδιωκτισμό, από την ίδια παράταξη, η οποία, πάντως, είναι κορυφαία σε ψευδοπατριωτική ρητορική. Και πάλι "κιότεψαν" και υποστήριξαν ότι οι χειρισμοί του Ανδρέα δεν ήταν υπεύθυνοι και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στη χώρα.
Όταν έγινε γνωστό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα επισκεφθεί το Ερζερούμ, προσκεκλημένος του Ταγίπ Ερντογάν, άρχισε η ίδια "φάμπρικα". Μυστική διπλωματία, δηλαδή τρόπος για να "ξεπουλήσει" ο Γιώργος εθνικά μας θέματα, υπαινιγμοί από διάφορες πλευρές και στελέχη της ΝΔ. Αυτής της εκστρατείας ηγήθηκε ο Γιώργος Καρατζαφέρης (στη δεξιά ανήκει και αυτός) καθώς ο Αντώνης Σαμαράς, που βαρύνεται με το άνοιγμα των ελληνοαλβανικών συνόρων και τον υπερεθνικισμό του στο ζήτημα των Σκοπίων, έκρινε σκόπιμο να μη μιλήσει ο ίδιος, αλλά να αφήσει τη δουλειά στα λαλίστατα στελέχη του.
Η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στο Ερζερούμ, όπου μίλησε στο βαθύ τουρκικό κράτος με θαρραλέα πατριωτική φωνή, τέτοια που ούτε στον ύπνο τους δε έχουν δει οι επικριτές του, ανάγκασε όλους αυτούς να ανακρούσουν πρύμνα. Εξαφανίσθηκαν όλοι, Καρατζαφέρηδες, Δίκτυα 21, Παναγιωτόπουλοι. Προφανώς διότι θα είχαν να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης.
Κι όπως λέει ο λαός, "μια φορά κιοτής, για πάντα κιοτής".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου