Δυστυχώς, πρέπει να πληρώσουμε εμείς σήμερα, με την ελπίδα ότι τα παιδιά μας θα βρεθούν σε μια χώρα με περισσότερη αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, χωρίς παρεοκρατία και ρουσφέτι.
H Eλλάδα έχει αναμετρηθεί πολλές φορές με την καταστροφή και έχει πικρή εμπειρία από τέτοιες καταστάσεις. Η χώρα είναι σαν να ξυπνάει σήμερα από λήθαργο και να εισέρχεται σε μια εγρήγορση που ξενίζει και προκαλεί αντιδράσεις.
Η χώρα αποδεικνύεται ελλειμματική σε πολλούς τομείς, το ξεκάθαρο όραμα δεν υπάρχει και είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη ότι οι έκτακτες περιστάσεις θα αφήσουν πάλι κάποιους εκτός. Υπό την πίεση των ασφυκτικών συνθηκών η κυβέρνηση επιχειρεί να περιορίσει τις δαπάνες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και συναντά τη σθεναρή αντίδραση των δικών της παιδιών, που διαμαρτύρονται με μάχες οπισθοφυλακών.
Για χρόνια πολλά όλος αυτός ο δημόσιος τομέας ήταν ασφαλής. Συντηρούνταν από το υστέρημα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που σήμερα είναι και οι μόνοι που βγαίνουν μαζικά στην ανεργία. Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί το τέρας της φοροδιαφυγής, ώστε να πάψει η σημερινή κοροϊδία, αλλά και να πειστούν οι φορολογούμενοι ότι πράγματι κάτι πάει να αλλάξει, για όλους. Αν η χώρα δεν αποκτήσει άλλο βηματισμό, είναι περίπου βέβαιο ότι θα χρεοκοπήσουμε, θα βρεθούμε πολλές δεκαετίες πίσω και θα καταδικάσουμε στην υπανάπτυξη τις επόμενες γενιές Ελλήνων.
Η χώρα πληρώνει σήμερα την πολύχρονη αδιαφορία, για να εκσυγχρονιστούν οι θεσμοί της, η οποία από ένα σημείο και μετά έγινε ιδεολογία που την ενστερνίστηκαν μεγάλα τμήματα όλων των κομμάτων.
Φτάνουν κάποιες στιγμές που η ζωή των ανθρώπων κάνει επανεκκίνηση, με αφορμή ένα καταλυτικό γεγονός. Είναι οι ώρες εκείνες που τα πάντα επαναπροσδιορίζονται, αλλάζουν νόημα και αποκτούν αληθινή αξία, αν έχουν. Ο πολιτικός κόσμος δυσκολεύεται να αντιληφθεί τις τεκτονικές αλλαγές που ξεκίνησαν.
Η επιχειρηματική κοινότητα ομοίως αρνείται να καταλάβει ότι το «τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου την αφορά πλέον, και παραμένει προσκολλημένη στις πρακτικές του παρελθόντος όπου τα πάντα γίνονταν με τους φίλους. Οι ξένοι του ΔΝΤ και της τρόικας ούτε μας αγαπάνε ούτε μας μισούν. Είναι τεχνοκράτες που προτείνουν λύσεις σε μια σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα. Πολλά από εκείνα που προτείνουν είναι αποκρουστικά. Θα είχαν αποφευχθεί όμως αν εμείς οι ίδιοι διατηρούσαμε νοικοκυρεμένο το σπίτι μας και δεν αφήναμε τα χρέη να φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη και τους κάθε είδους απατεώνες να ρυθμίζουν τις τύχες μας.
Είχαμε ευκαιρίες και τις απεμπολήσαμε. Τα ιδεολογήματα που εφευρέθηκαν στον καιρό της μεταπολίτευσης τους συνέφεραν όλους. Όσο οι επιδοτήσεις δίνονταν αθρόα, κανένας δεν ανησυχούσε. Πότε για παράδειγμα έγινε απεργία στον ΟΣΕ προκειμένου να καταγγελθεί η κακοδιαχείριση; Ποτέ! Ομοίως και στις άλλες ΔΕΚΟ. Ομοίως «ποτέ» είναι η απάντηση και στο πότε ένας πολιτικός παραιτήθηκε όταν αναγκάστηκε να κάνει πράγματα σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Οι μικροϋπολογισμοί ήταν ο κανόνας που τηρούνταν με θρησκευτική ευλάβεια από τις μετριότητες. Η φυγή προς τα μπροστά είναι η μοναδική διέξοδος για τη χώρα και τους πολίτες της. Δυστυχώς, πρέπει να πληρώσουμε εμείς σήμερα, με την ελπίδα ότι τα παιδιά μας θα βρεθούν σε μια χώρα με περισσότερη αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, χωρίς παρεοκρατία και ρουσφέτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου