ούτε κουβέντα". Κι ας είναι αυτός που θα αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μας, την καθημερινή κι ας μην είναι αυτά τα στενά οικονομικά. Η αντιπολίτευση έβαλε ένα δίλημμα στο εκλογικό σώμα και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνοι που δεν θα ψήφιζαν όπως περίμενε να ασιθάνονται άσχημα και υπαίτιοι της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Κι ας είναι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση η αποκλειστικά σχεδόν υπαίτια, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους, τα οποία δημοσιεύθηκαν την περασμένη Κυριακή, αλλά κανένας δεν ασχολήθηκε με αυτά. Διότι οι δημοσιογράφοι εφημερίδων, ραδιοφώνων και καναλιών, εκτός λίγων εξαιρέσεων, για λόγους δικών τους οικονομικών συμφερόντων ή των συμφερόντων των αφεντικών τους, τα αγνόησαν. Οι περισσότεροι ευνοήθηκαν την περίοδο Καραμανλή, ενώ το όνομα κάποιων άλλων είχε ακουστεί την περίοδο που ήταν υπουργός Εξωτερικών ο Αντώνης Σαμαράς, τότε που είχαν ειπωθεί πάρα πολλά για την χρήση των μυστικών κονδυλίων, για την εξαγορά δημοσιογραφικών συνειδήσεων.
'Εθεσε, λοιπόν. σημαντικό δίλημμα η αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση δεν απάντησε σε αυτό και επέμεινε στον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών. Προφανώς επρόκειτο για σοβαρό λάθος εκτίμησης. Και η αντιπολίτευση προετοιμαζόταν για να κάνει μεγάλο πάρτι το βράδυ των εκλογών της 7ης Νοεμβρίου. Κανένα κόμμα δεν έλεγε στους ψηφοφόρους ψηφίστε Κακλαμάνη και όχι Καμίνη, ή Κικίλια και όχι Σγουρό, ή Ψωμιάδη και όχι Μπόλαρη. Όλα, με προεξάρχουσα τη ΝΔ ζητούσαν καταψήφιση της "κυβέρνησης του μνημονίου". Καταψήφιση της κυβέρνησης. Και όσοι σήμερα λένε, με περισσή υποκρισία, ότι δεν θα ετίθετο θέμα κυβέρνησης αν έχανε ο Σγουρός ή ο Καμίνης, ήταν έτοιμη να πανηγυρίσουν το βράδυ των εκλογών όχι τη νίκη του Κακλαμάνη, αλλά τη δική τους νίκη και την ήττα της κυβέρνησης. Για να θέσουν θέμα δυσαρμονίας μεταξύ λαϊκής βούλησης και κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Βέβαια είναι πιθανό να μην ετίθετο, αμέσως, θέμα προσφυγής σε εκλογές, αλλά αυτό είναι σίγουρο ότι θα γινόταν μέχρι την άνοιξη. Άλλωστε Σαμαράς Τσίπρας, Αλέκα και Καρατζαφέρης, όλο αυτό το διάστημα υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση θα πάρει νέα μέτρα, κατά μισθωτών και συνταξιούχων, επιβεβλημένα από το μνημόνιο. Αν η κυβέρνηση έχανε τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως θα ήθελε η αντιπολίτευση, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση θα υποστήριζε ότι η κυβέρνηση δεν έχει λαϊκή νομιμοποίηση για να πάρει αυτά τα μέτρα, δεδομένου ότι ο λαός ψήφισε εναντίον του μνημονίου.
Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα είχε δύο επιλογές. Η πρώτη να αγνοήσει την πρόκληση και να προσπαθήσει να εξαντλήσει την τετραετία. Φαντάζεται κανένας ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να σταθεί για τρία ακόμα χρόνια; Και τι θα σήμαινε για την Ελλάδα να έχει μια κυβέρνηση που θα σερνόταν; Ποιός, τελικά, θα ήταν ο χαμένος; Η κυβέρνηση ή η Ελλάδα και οι πολίτες της, αφού δεν θα μπορούσε να σταθεί στο εξωτερικό. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτός κι αν κάποιοι και κυρίως η ΝΔ, πιστεύουν ότι πρέπει να βγούμε από την ΕΕ και την ευρωζώνη και να επανέλθουμε στη δραχμή. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν απολύτως καταστροφικό και η ΝΔ δεν τολμά να θέσει παρόμοιο θέμα.
Η δεύτερη επιλογή θα ήταν να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές. Κι ας υποθέσουμε ότι θα τις κέρδιζε η ΝΔ. Άραγε, τι θα έκανε; Θα πήγαινε, ο Σαμαράς, στις Βρυξέλλες και στις αγορές για να πουλήσει πατριωτισμό όπως εκείνον στο σκοπιανό, στο οποίο οφείλει, αποκλειστικά, την πολιτική του καριέρα; Η ΝΔ το δοκίμασε αυτό με τον "βασικό μέτοχο", όταν πουλούσαν, στο εσωτερικό της χώρας, πατριωτισμό ο Π. Παυλόπουλος και ο Θ. Ρουσόπουλος. Η υπόθεση κατέληξε με τους δύο πρωτοκλασάτους υπουργούς να αποχωρούν με την ουρά στα σκέλη. Αυτό είναι που χρειάζεται σήμερα η χώρα; Έναν ψευτοπατριωτισμό, ή να πείσει τις αγορές ότι μπορεί να επανέλθει και να δανειστεί με κανονικούς όρους;
Βεβαίως, ο Σαμαράς ξέρει ότι στην Ευρώπη δεν περνάνε οι ψευδοπατριωτισμοί και γι αυτό, όταν βγαίνει έξω, έχει άλλη συμπεριφορά. Πατριωτισμό πουλάει στους ιθαγενείς. Γι αυτό και δεν τολμάει να πει για κατάργηση του μνημονίου. Αντίθετα, λέει, ο ίδιος, αν ποτέ γίνει πρωθυπουργός, θα σεβαστεί το μνημόνιο. Αλλά, τότε, γιατί τόσος θόρυβος εναντίον του μνημονίου, αφού δεν πρόκειται να το αλλάξει, καθώς, ούτως ή άλλως, δεν έχει καμία τέτοια δυνατότητα; Για να αλλάξει τους όρους του μνημονίου; Πρώτο αυτό έχει δυσκολευτεί, διότι τα ελείμματα που άφησε η κυβέρνηση, της οποίας ήταν εξέχον μέλος, η κυβέρνηση Καραμανλή έχουν εκτοξευτεί. Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς έλεγε τον Ιούνιο του 2009 και είναι πρόσφατα, ότι το έλειμμα θα έκλεινε στο 4-4,5% και φθάνει στο 16%. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά, όχι, όμως και ο Σαμαράς. Ή μάλλον δεν θέλει να την αντιληφθεί, γιατί, σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορεί να παριστάνει τον Χάρι Πότερ και να ισχυρίζεται ότι θα μηδενίσει το έλειμμα σε ενάμισι χρόνο.
Δεύτερο, η κυβέρνηση ήδη έχει ξεκινήσει τη διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης, η οποία βρίσκεται στο στάδιο των αρχικών συζητήσεων και είναι μια διαδικασία που θέλει το χρόνο της. Έτσι γίνονται αυτά. Πολύ περισσότερο μάλιστα σε μια περίοδο κρίσης και μάλιστα όταν για πρώτη φορά δημιουργείται μηχανισμός στήριξης. Κι όταν έχει τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη να είναι αρνητική απέναντι στα αιτήματά σου.
Όταν την περασμένη άνοιξη η κυβέρνηση αγωνιζόταν να δημιουργηθεί ο μηχανισμός στήριξης, ο Α. Σαμαράς, παρέμενε άφωνος. Δεν τόλμησε να θέσει το θέμα ούτε στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, και παρέμεινε περιδεής, φοβούμενος ότι θα τον μάλλωνε η Μέρκελ. Ποτέ ο Σαμαράς δεν προσπάθησε να συνδράμει την προσπάθεια της χώρας για να πετύχει τον μηχανισμό στήριξης. Τυχαίο; Δεν νομίζω.Και θα μπορέσει, αν τυχός γίνει πρωθυπουργός, να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, την ώρα που η Μέρκελ δεν θέλει καν να ακούει; Και πόσο αξιόπιστος θα είναι στους άλλους ευρωπαίους εταίρους, όταν ζητήσει κάτι τέτοιο και εκείνοι του πουν, "μα, το κόμμα σου και η πολιτική που υποστήριζες έφεραν τη χώρα σου στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα"; Και τι θα απαντήσει όταν του πουν ότι καθώς τοποθετούσε, ο ίδιος, ως υπουργός, το έλειμμα 12 μονάδες κάτω από το πραγματικό, και εκφράσουν φόβους ότι θα επιδοθεί σε δημιουργική λογιστική; Ποιά θα είναι η αξιοπιστία του;
Αν άποιος διαβάσει όλα τα προηγούμενα (θα μπορούσαν να είχαν γραφεί πολύ περισσότερα) ίσως αναρωτηθεί ποιό νόημα έχουν όλα αυτά που προωθεί ο αρχηγός της ΝΔ. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Σε αυτές τις εκλογές επιδιώκει τη νομιμοποίησή του ως αρχηγού της ΝΔ όχι από τα κομματικά μέλη, αλλά από το εκλογικό σώμα και αυτό του λείπει. Και μπροστά σε αυτό το στόχο του δεν υπολογίζει τίποτα. Αν δεν το καταφέρει, όπως δεν δείχνει να το καταφέρνει μέχρι σήμερα, καθώς η ΝΔ δεν συσπειρώνει τις αντιμνημονιακές ψήφους, τότε είναι πολύ πιθανό, έτσι όπως σήκωσε τους τόνους κατά του μνημονίου, να τεθεί και πάλι θέμα ηγεσίας στη ΝΔ και ο Α. Σαμαράς να ολοκληρώσει τη θητεία του μέσα σε ένα χρόνου αφότου ανέλαβε τα ηνία του κόμματος. Δεν το θέλει με τίποτα. Κυρίως γιατί όσο κι αν η Ντόρα έχει απομακρυνθεί, κάτω από ορισμένες συνθήκες θα μπορούσε να επανεμφανιστεί.
Επομένως το διακύβευμα για τη ΝΔ και τον Α. Σαμαρά., δενείναι τίποτε άλλο από την παραμονή ή όχι του ίδιου στην ηγεσία της ΝΔ. Αξίζει, γι αυτό, να μπει σε κίνδυνο η πορεία της χώρας; Δεν νομίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου