Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Η Ελλάδα πληρώνει τις ελίτ χωρίς όφελος

Εδώ και πολλές δεκαετίες, από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, αυτή η χώρα πληρώνει ακριβά τις διάφορες ελίτ, χωρίς να αποκομίζει σχεδόν κανένα όφελος. Απόπου να ξεκινήσει κάποιος και που να τελειώσει; Από τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ που ήρθαν για να βοηθήσουν τον τόπο να ορθοποδήσει και βρέθηκαν, τα περισσότερα, σε ελβετικές Τράπεζες;
Από τις βιομηχανικές περιοχές που έφτιαξε μεταπολιτευτικά ο Κων. Καραμανλής και οι επιδοτήσεις βγήκαν, κι αυτές στις ελβετικές Τράπεζες; Ή μήπως από τα τεράστια κοινοτικά κονδύλια που εισέρευσαν στη χώρα από τα διάφορα πλαίσια στήριξης και τα διάφορα κοινοτικά ταμεία; Κι αυτά την ίδια κατάληξη είχαν. Μόνο που στην περίπτωση των κοινοτικών κονδυλίων, οι μετέχοντες στο φαγοπότι πολλαπλασιάστηκαν.
Στην αρχή ήταν η οικονομική ελίτ, η οποά, μόνη της απολάμβανε όλα τα ωφέλη είτε από την όποια βοήθεια ερχόταν στη χώρα, είτε από τις επιδοτήσεις που έδινε ο κρατικός προϋπολογισμός, από τη βαριά φορολογία των πολιτών.
Τα τελευταία είκοσι, τουλάχιστον, χρόνια η ελληνική κοινωνία αναζητεί τους πνευματικούς ταγούς της, για να ζητήσει τα φώτα τους, είτε για να αντιμετωπίσει κάποια κρίση, πολιτική, πολιτιστική, αυτογνωσίας κλπ, είτε για να τη βγάλει από μια ψεύτικη μακαριότητα. Εις μάτην. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι εξαφανίσθηκαν σχεδόν όλοι. Έπεσαν με τα μούτρα στα κοινοτικά προγράμματα, από τα οποία έβγαλαν πολλά χρήματα, και, προφανώς, δεν είχαν χρόνο για να ασχοληθούν με τα κοινά.
Στο ίδιο διάστημα δεν ίσχυσε το ίδιο με την οικονομική ελίτ, η οποία συνέχισε να αποσπά τη μερίδα του λέοντος από το κοινοτικό ή το εθνικό χρήμα. Όλα αυτά μέχρι την οικονομική κρίση στην οποία έβαλε τη χώρα ο νεώτερος Καραμανλής. Αμέσως εξαφανίσθηκαν κι αυτοί. Εκτός ελεχίστων εξαιρέσεων, δεν στηρίζουν την ελληνική οικονομία και τους Έλληνες που δοκιμάζονται σκληρά. Είναι βέβαιο, πάντως, ότι θα επανεμφανισοτύν μόλις οι δικές μας θυσίες πιάσουν τόπο και ξαναβρεθεί χρήμα. Τότε θα επανέλθουν και θα ζητήσουν το μεγαλύτερο μερδίδιο, δήθεν για να επενδύσουν και να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας. Στην πραγματικότητα θα επιδιώξουν και πάλι, να θησαυρίσουν, όπως συνήθισαν να κάνουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Από το σχέδιο Μάρσαλ και μετά.
Το θέμα έχει εντοπίσει ο Αντώνης Καρακούσης, ο οποίος έγραψε σχετικό άρθρο, από το οποίο πήραμε αφορμή να διατυπώσουμε ορισνμένες σκέψεις και παρατηρήσεις.
Ιδού τι γράφει ο Α. Καρακούσης:

Πού χάθηκαν οι επιχειρηματίες


Τα προηγούμενα χρόνια στις ημέρες της μεγάλης ευφορίας οι κυρίαρχοι επιχειρηματίες είχαν τα φώτα πάνω τους, έδιναν συνεντεύξεις, περιέγραφαν μεγαλεπήβολα σχέδια, διεκδικούσαν την εμπιστοσύνη του πλήθους, ήθελαν τους μετόχους ευτυχισμένους και τους μικρομετόχους ευχαριστημένους.

Oι ίδιοι επιζητούσαν τον έπαινο και την αναγνώριση, ήθελαν να είναι πρώτο τραπέζι πίστα σε εκδηλώσεις, ομιλίες, δεξιώσεις και φιλανθρωπικά γκαλά. Μιλούσαν οι περισσότεροι με αυτοπεποίθηση μεγάλη, με βεβαιότητα, έδειχναν με κάθε τρόπο ότι έχουν το μέλλον εξασφαλισμένο και τις επιχειρήσεις τους σίγουρες και ασφαλείς. Ορισμένοι μάλιστα κομπορρημονούσαν, εμφανίζονταν ως αχτύπητοι γίγαντες, δεν δίσταζαν να λοιδορήσουν πρόσωπα και καταστάσεις.

Είναι αλήθεια ότι σε εκείνες τις καλές ημέρες πέρασαν από τα χέρια τους λεφτά με ουρά, τόσα που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους μπορούσαν να φανταστούν. Είχαν οι περισσότεροι από τους αναγνωρίσιμους επιχειρηματίες την ευκαιρία να συγκεντρώσουν πλούτη αμύθητα, να αποταμιεύσουν, να δημιουργήσουν αποθέματα ικανά να στηρίξουν τις δουλειές σε εποχές που τα πράγματα δεν θα πήγαιναν κατ΄ ευχήν.

Ωστόσο όλος αυτός ο κύκλος των επιτυχημένων και δημοφιλών προσώπων που μέχρι πρότινος διεκδικούσαν δημοσιότητα και προβολή είναι πλέον χαμένοι, ούτε στις στήλες των κοσμικών περιοδικών δεν εμφανίζονται πια. Και οι επιχειρήσεις των περισσοτέρων μοιάζουν ναυάγια, παρατημένα μαγαζιά χωρίς φροντίδα και πρόνοιες, παραπαίουν, και οι ίδιοι συμπεριφέρονται σαν να έχουν μετακομίσει, σαν να μην είναι δικές τους οι εταιρείες. Με εξαίρεση κάποιες παραδοσιακές οικογένειες όπως οι Κανελλόπουλοι και οι Παπαλεξόπουλοι των τσιμέντων, ο Θεοδωρόπουλος της Chipita, οι Σκλαβενίτηδες του εμπορίου, ο Γερμανός των νέων τεχνολογιών και λίγοι ακόμη που δεν δίστασαν τον καιρό της κρίσης να αναλάβουν ρίσκο, να αγοράσουν, να φέρουν λεφτά απ΄ έξω και να επενδύσουν, οι υπόλοιποι της εύφορης κοιλάδας εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία και ίσως να ήταν οι πρώτοι που έστειλαν τα λεφτά σε σίγουρα μέρη.

Πού είναι άραγε τόσοι και τόσοι που τις καλές εποχές δεν περνούσε ημέρα να μη μεταδώσουν και κάτι δήθεν εντυπωσιακό και σπουδαίο; Πού χάθηκαν οι μεγάλοι επιχειρηματίες; Τους πάτησε το τρένο της κρίσης ή δεν υπήρξαν ποτέ και εκείνο που βλέπαμε ήταν εικόνα μαγική, κατασκευασμένη; Τέτοιο έλλειμμα επιχειρηματικής τάξης δεν γνώρισε ποτέ η χώρα. Αλλο ένα σημάδι του τέλους εποχής που ζούμε και της ανάγκης για αναγέννηση και ανασυγκρότηση.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου