Και λίγα ποδοσφαιρικά. Δύο 24ωρα μετά τον δεύτερο αγώνα Μπαρτσελόνα-Ρεάλ, αποδεικνύεται η αλητεία του Μουρίνιο, ο οποίος αποτελεί μεγάλη πληγή για το ποδόσφαιρο και πρέπει να αποβληθεί από αυτό δια παντός. Ο Πορτογάλος είναι μεγάλη απειλή για το ποδόσφαιρο, το οποίο απειλεί να μετατρέψει σε πολεμική αναμέτρηση, γιατί χάνει στο γήπεδο και δεν εννοεί να το καταλάβει ότι δεν μπορεί να κερδίζει με τον τρόπο που το επιδιώκει.
Είναι φανερό ότι θέλει να κερδίσει με κάθε τρόπο τη Μπαρτσελόνα, αλλά η μια φορά δεν του αρκεί. Θέλει να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος και αυτοχρίσθηκε
"special one". Ποτέ δεν ήταν και ούτε πρόκειται να γίνει. Κάθε ομάδα στην οποία πήγε, την υποχρέωσε να κάνει πανάκριβες μεταγραφές, ξοδεύοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, για να έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει τίτλους. Όχι για την ομάδα, όχι για τους φιλάθλους της, αλλά για τον ίδιο. Για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του. Για να κερδίσει ένα ακόμα πιο ακριβό συμβόλαιο, για να μπορέσει κάποια στιγμή να του απονεμηθεί και επισήμως ο τίτλος που απένειμε μόνος του στον εαυτό του. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα έχουν δει πως γυαλίζει το μάτι του. Και θα έχουν καταλάβει πως όλες οι κινήσεις του είναι προσχεδιάσμένες. Παλιότερα με τις επιθέσεις στον Αρσέν Βενγκέρ και τον Άλεξ Φέργκιουσον. Από την ώρα που πάτησε το πόδι του στο Μπερναμπέου και η Ρεάλ του έκανε τα χατίρια, ξοδεύοντας θεώρησε ότι ήρθε η ώρα να δοξαστεί και να ανέβει στο υψηλότερο ποδοσφαιρικό σκαλοπάτι που κανένας δεν έχει φθάσει μέχρι σήμερα και δεν θα κατορθώσει να φθάσει κανένας για την επόμενη χιλιετία.Η προσγείωσή του στην πραγματικότητα ήταν πολύ ανώμαλη. Χάνοντας με 5 γκολ από τη Μπαρτσελόνα, στον πρώτο γύρο του στον πρώτο γύρο του περυσινού Ισπανικού πρωταθλήματος, στο Καμπ Νου, κατάλαβε ότι για να πετύχει τους στόχους του, έπρεπε να πατήσει στο πτώμα της Μπαρτσελόνα, γιατί δεν είχε καλύτερη ομάδα και γιατί ο ίδιος δεν είναι καλύτερος του Πεπ Γκουαρντιόλα.
'Εβαλε τους ανθρώπους της Ρεάλ να του αγοράσουν κι άλλους ποδοσφαιριστές, πανάκριβα πληρωμένους. Με προτίμηση σε όσους θα μπορούσαν να τρέφουν μίσος κατά της Μπάρτσα. Κορυφαίο παράδειγμα, αν και αποκτήθηκε ένα χρόνο πριν, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος έχει και προσωπική αντιπαράθεση με τον Λίονελ Μέσι. Από τον προηγούμενο χρόνο πήρε και τους Μαρσέλο και Πέπε, ενώ είχε ήδη στη διάθεσή του και τον Σέρχιο Ράμος. Ενώ πρόσθεσε και τον Τσάμπι Αλόνσο, γνωστό εχθρό της Μπάρτσα.
Μετά τον περσυνό εξευτελισμό, στο Καμπ Νου, ο Μουρίνιο δείχνει να έχει πάρει τις αποφάσεις του. Νίκη επί της Μπαρτσελόνα, με κάθε τρόπο και με τη χρήση κάθε μέσου. Φανάτισε τους ποδοσφαιριστές του για να μπορέσει να πετύχει τον στόχο του, για να εμφανίζεται, αδιαμφισβήτητα, ως ο κορυφαίος προπονητής στην κόσμο με τους άλλους να μη φαίνονται πίσω του.
Έτσι, τουλάχιστον κατά της Μπαρτσελόνα, κατεβάζει στο γήπεδο ένδεκα δρεπανηφόρα, σύν τρία αναπληρωματικά, με σκοπό είτε να κάμψει το φρόνημα του αντιπάλου, είτε, αν δεν το καταφέρει, να στείλει μερικούς στο νοσοκομείο. Προηγουμένως έχει φροντίσει και για την άμυνά του, αν υπάρξει αντίδραση σε αυτή την τακτική του.
Η Ρεάλ είναι μια πανίσχυρη ομάδα με τις καλύτερες, ίσως, δημόσιες σχέσεις στον κόσμο και με έναν στρατό "ενσωματωμένων" δημοσιογράφων που αναπαράγουν ότι θέλει η ομάδα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ότι θέλει ο Μουρίνιο. Έχει και πολλούς στο εξωτερικό, οι οποίοι είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τον Πορτογάλο και να εμφανίσουν θετικά όποια κίνησή του όσο γελοία και προκλητική κι αν είναι. Ο Μουρίνιο τα ξέρει αυτά. Τα ήξερε και στην Τσέλσι τα ήξερε και στην Ίντερ. Σε Αγγλία και Ιταλία, πήρε το τοπικό πρωτάθλημα. Στην Ισπανία ζορίζεται και μάλιστα άσχημα. Η Μπάρτσα αποδεικνύεται πολύ σκληρό καρύδι και καθόλου διατεθειμένη να παραδώσει τα σκήπτρα.
Ο Μουρίνιο το καταλαβαίνει αυτό. Καταλαβαίνει επίσης ότι το όπλο των δημοσίων σχέσεων, που χρησιμοποίησε, επιτυχώς, τα προηγούμενα χρόνια, στην Ισπανία δεν έχει τον πρώτο λόγο. Το καταλαβαίνει και εκνευρίζεται. Και πως να μη το καταλάβει όταν το 2010-2011 σε οκτώ συναντήσεις με την Μπαρτσελόνα (Πριμέρα, Κύπελλο, Τσάμπιονς Λιγκ και Σούπερ Καπ) έχει μόνο μια νίκη;
Στην επικοινωνιακή τακτική του ο Μουρίνιο περιέλαβε και επιθέσεις κατά της διαιτησίας, αλλά και των αντιπάλων παικτών. Ενώ είχε δώσει εντολή στους ποδοσφαιριστές του να παίζουν σκληρά, ξεπερνώντας, πολλές φορές τα όρια της αποβολής, έλεγε ότι η Μπαρτσελόνα ευνοείται από τη διαιτησία και ότι η Ρεάλ δεν θα τελειώσει κανένα ματς με 11 παίκτες. Επιβάλλοντας, έμμεσα, στους διαιτητές την απαίτηση να μη "πειράξουν" τα "δρεπανηφόρα" του. Και όλα αυτά γνωρίζοντας ότι έχει εξασφαλισμένη, εκ των προτέρων, την υποστήριξη μεγάλης μερίδας του τύπου παγκοσμίως.
Το εκπληκτικό είναι ότι κατόρθωσε να μεταδώσει αυτό το πνεύμα και σε όλους, σχεδόν τους ποδοσφαιριστές της Ρεάλ, ακόμα και στον συνήθως πράο Ίκερ Κασίγιας, που κατηγόρησε τους παίκτες της Μπαρτσελόνα, ότι έπεφταν κάτω από μόνοι τους. Πριν την αποβολή του ο Μαρσέλο, έπρεπε να είχε αποβληθεί άλλη μια φορά, (μιλάμε για το τελευταίο παιχνίδι) ενώ την κόκκινη κάρτα έπρεπε να πάρουν ο Πέπε και ο Οζίλ (ίσως και ο Σέρχιο Ράμος).
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα αυτά, εν μέρει, μπορεί κάποιος άνθρωπος του ποδοσφαίρου να τα καταλάβει και να μη δώσει πολύ μεγάλη σημασία, αν και θα έπρεπε και θα ήταν υποχρέωσή του να το κάνει.
Στο τελευταίο παιχνίδι των δύο ομάδων, πάντως και όσο περνούν οι μέρες βλέπουμε και μια άλλη πλευρά του Μουρίνιο, τη χειρότερή του. Ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης είναι προκλητικός και θρασύδειλος. Δεν φοράει παντελόνια. Προκαλεί και απομακρύνεται παριστάνοντας τον ανήξερο για ότι συμβαίνει.
Στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ο Μαρσέλο αποβάλλεται δίκαια ύστερα από αντιαθλητικό μαρκάρισμα στον Σεσκ Φάμπρεγκας, που μπορούσε να του κόψει τη μπάλα. Ακόμα και ο Μαρσέλο δεν διαμαρτυρήθηκε για την αποβολή του, έστω αν κάποια διαμαρτυρία του θα εξυπηρετούσε την επικοινωνιακή πολιτική του προπονητή του.
Το σόου ανέλαβε να το δώσει ο ίδιος ο Μουρίνο και ήταν μια επαίσχυντη επίδειξη θρασυδειλίας. Στην αρχή και χωρίς να δίνει υποψία σε κανέναν, κατευθύνθηκε προς τον πεσμένο, στο χορτάρι, Φάμπεργκας και φθάνοντας δίπλα του και προσποιούμενος ότι βαδίζει κανονικά, τον πατάει στο κεφάλι. Μαζεύεται κόσμος και ο "γενναίος" Μουρίνιο οπισθοχωρεί και πηγαίνει στο τέλος του κύκλου παικτών και παραγόντων, παρακολουθώντας σε στυλ "τι έγινε ρε παιδιά, εγώ μόλις τώρα ήρθα".
Αλλά δεν του έφθασε αυτό. Προμελετημένα, όπως δείχνουν οι κινήσεις του, ξεκίνησε κατά του βοηθού του Γκουαρντιόλα, Τίτο Βιλανόβα, χώνοντας το δάχτυλό του στο μάτι του Βιλανόβα και κάνοντας μεταβολή έφυγε σαν να μη συνέβη τίποτα. Στη συνέντευξη τύπου ο θρασύδειλος αρνήθηκε τα πάντα και ισχυρίσθηκε ότι δεν γνώριζε τον Βιλανόβα. Βεβαίως, ο βοηθός του Γκουαρντιόλα, ο οποίος φέρει μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τον αγωνιστικό εξευτελισμό του Μουρίνιο και τη ματαίωση των φρούδων ελπίδων του να γίνει ο Νο 1 προπονητής στον κόσμο, δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. Την ώρα που ο Πορτογάλος, αφού είχε βάλει το δάχτυλο στο μάτι του και αποχωρούσε σαν να μη συνέβαινε τίποτα, έκανε μεταβολή και διαπιστώνοντας ποιός ήταν ο δράστης, του έριξε μια μικρή, δυστυχώς, σφαλιάρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Αμέσως ξύπνησαν τα τσιράκια του Μουρίνιο και ζήτησαν την τιμωρία του Βιλανόβα. Ο πρωταγωνιστής, η πέτρα του σκανδάλου, πάλι δεν κατάλαβε τι συνέβη και πάλι πήγε στα μετόπισθεν για να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα των κατορθωμάτων του, απορώντας... για τη φασαρία.
Ο Μουρίνιο φαίνεται ότι γλιτώνει την τιμωρία, καθώς τα κατορθώματά του δεν υπέπεσαν (έτσι λένε) στην αντίληψη των διαιτητών και δεν έχουν αναγραφεί στο φύλλο αγώνα. Η συμπεριφορά του πάντως, θα έπρεπε να τον οδηγήσει εκτός ποδοσφαίρου για έναν τουλάχιστον χρόνο. Λόγω, όμως, της αναγνωρισιμότητας που απολαμβάνει και της δυνατότητας να αποτελέσει παράδειγμα, θα έπρεπε η αποβολή του να είναι εσαεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου