Οι καιροί ου μενετοί

Του Δ. Γ. ΠΑΠΑΔΟΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Επρεπε πρώτα να καταρρεύσει η Ελλάδα για να αντιληφθεί το πολιτικό προσωπικό ότι οι ΔΕΚΟ είναι βδέλλες στο σώμα της χώρας. Και βέβαια όλα αυτά συνειδητοποιούνται την ύστατη ώρα και υπό την σκέπη του ΔΝΤ (του οργάνου της ολιγαρχίας κ.λπ.), το οποίο ήρθε, προσκεκλημένο από την κυβέρνηση, στις αρχές του έτους, επειδή η ίδια δεν μπορούσε να αναλάβει το κόστος για την αναμόρφωση της χώρας.

Επί πολλά χρόνια οι ΔΕΚΟ ήταν εκτροφεία κομματικών στρατών πειθαρχημένων με κοινό στόχο: την κατάληψη και νομή της εξουσίας

. Έκπληκτο το ΥΠΟΙΚ και ο Γ. Παπακωνσταντίνου (που βρισκόταν και παλαιότερα στο κτίριο της Πλατείας Συντάγματος) διαπιστώνουν το μέγεθος της σπατάλης πόρων από τους κομματικούς στρατούς. Το διαπιστώνουν τώρα και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους δημοσίως, προσπαθώντας να μας πείσουν για την ανιδιοτέλεια της οργής τους. Από τα κείμενα που δίνει τώρα στη δημοσιότητα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου μαθαίνουμε και εμείς οι φουκαράδες ότι: l

*Τα τελευταία χρόνια τα συσσωρευμένα ελλείμματα των 11 περισσότερο ζημιογόνων ΔΕΚΟ, έχουν υπερδιπλασιαστεί από 5,6 δισ. ευρώ σε 13,2 δισ. ευρώ.
* Τα ετήσια ελλείμματα των ΔΕΚΟ ξεπερνούν το 1,5 δισ. ευρώ. l Οι δαπάνες μισθοδοσίας έχουν αυξηθεί κατά 9% τα τελευταία χρόνια, τη στιγμή που η απασχόληση μειώθηκε κατά 6%.
*Ο δείκτης μισθολογικού κόστους προς έσοδα είναι περίπου 80% ενώ για πέντε μεγάλες ΔΕΚΟ το μισθολογικό κόστος ξεπερνά τα έσοδα (το 2009 στην ΕΘΕΛ ήταν 164% των εσόδων, στον ΗΛΠΑΠ 147,5%, στην ΕΑΣ 143,9% και στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ 109,8%).
*Η μέση ετήσια αμοιβή στις ΔΕΚΟ το 2009 ξεπερνούσε τα 40.000 ευρώ και είναι 100 φορές πάνω από τη μέση αμοιβή στον ιδιωτικό τομέα.

Βέβαια όλα αυτά ήταν γνωστά και τα προηγούμενα χρόνια τόσο επί ΠΑΣΟΚ προ του 2004 όσο και μετά, επί Νέας Δημοκρατίας. Απλώς τότε μπορούσαμε ακόμη να δανειζόμαστε για να σιτίζουμε τους κομματικούς στρατούς, που σήμερα δακτυλοδείχνει η τρόικα υπό τα όμματα των τρομαγμένων πολιτικών Αριστεράς και Δεξιάς.

Ας μην ξεχνάμε ότι επί σειρά ετών το όραμα ήταν ένας διορισμός στο Δημόσιο, για να μπορούμε στη συνέχεια να καθόμαστε… Αυτή η απαξία είχε γίνει η μέγιστη αξία που «πουλούσε» το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα για να εξαγοράζει ψήφους. Ποτέ κατά το παρελθόν δεν βρέθηκαν θαρραλέοι πολιτικοί άνδρες να καταγγείλουν αυτή τη σαπίλα και να παλέψουν για να την αλλάξουν. Αρκούνταν όλοι τους στο «οξυγόνο» που διασφάλιζαν οι συνδικαλιστές και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία απομυζούσαν τα κοινοτικά κονδύλια επί ζημία της χώρας.

Σήμερα όλοι αυτοί οι υποκριτές θορυβούν για να τους προσέξουμε. Χτες ακόμη υπουργοί έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν, όποτε βρίσκονταν μπροστά σε φαινόμενα διαφθοράς και κατασπατάλησης των εθνικών πόρων. Σήμερα οι ίδιοι κηρύσσουν αλλαγή νοοτροπίας. Αλλά είναι φανερό ότι δεν πιστεύουν σε όσα λένε. Τα κάνουν όλα για το θεαθήναι• στο βάθος ελπίζουν ότι και αυτή τη φορά η υποκρισία τους θα φανεί αληθινή. Αλλά οι καιροί ου μενετοί__